وبلاگ

امروزه بر تعداد سازمان هایی که استراتژی کلی آنها براساس VOIP می باشد، خیلی سریع افزوده شده است. MOIP یکی از مهمترین کاربردهای شبکه های نسل بعد است. MOIP یکی از شاخه های Over IP است که بر روی ارتباط بین دو مودم از طریق خط IP متمرکز شده است. بلوک دیاگرام کلی این بخش به صورت شکل 1 است.

همانگونه که مشخص شده است، سیستم شامل چهار بخش است که عبارت است از دو مودم و دو دروازه. ارتباط بین دو دروازه از طریق شبکه IP و ارتباط بین مودم ها و دروازه ها از طریق خط PSTN برقرار می شود. بسته به قابلیت سیستم می توان انواع مدولاسیون های سری V و همچنین الگوریتم های تصحیح خطا و فشرده سازی را لحاظ کرد. این تکنولوژی پتانسیل بالایی در کاهش هزینه ارتباطات مخصوصا در سازمان های بزرگ دارد. در MOIP مقصد ارسال مودم به جای اینکه یک شماره معین باشد، آدرس IP است. آدرس IP یا شماره میزبان، یک سری عدد است که به یک مودم معین که به یک شبکه معین متصل است تخصیص داده شده است.

استفاده از MOIP مزایای زیادی می تواند داشته باشد. یکی از مهمترین مزایای آن می تواند کاهش هزینه ارتباط باشد، چون یک سیستم MOIP می تواند داده را به یک سیستم دیگر MOIP از طریق اینترنت و بدون استفاده از خطوط آنالوگ تلفن انتقال دهد.
در پروتکل V.150 سه حالت کاری وجود دارد.
1- حالت صوتی: در این حالت همان VOIP می باشد. دروازه تن های دریافتی را آنالیز کرده و دریافت سیگنال مودم را با پیغام مناسب استاندارد RFC2833 (پروتکل ایجاد دیتای RTP برای تن ها و سیگنال های تلفنی) به سمت دیگر ارسال می کند. دروازه همتا نیز آن تن را دوباره سازی و به مودم خودش می فرستد. این حالت پیش فرض MOIP است.
2- حالت VBD: در این حالت یک کد کننده سیگنال باند صوتی دریافتی را در عرض شبکه IP کد و ارسال می کند.
3- حالت MR: سیگنال مودم در دروازه ها ختم شده و در فاز ارسال دیتا توسط پروتکل انتقال SPRT بین دو دروازه حمل می شود. گذر به این حالت ها توسط پروتکل SSE صورت می پذیرد.
در دو حالت نخست سیگنال مودم همچون صدا تلقی شده و عینا توسط دروازه ها به مودم مقابل منتقل می شود حال آنکه در حالت سوم در هر دروازه سیگنال مودم متناظر به اصطلاح Terminate شده و داده خالص بر روی خط IP قرار داده می شود. حالت سوم بهترین عملکرد را دارد در عوض پیچیدگی بیشتری داشته و در صورت بروز هرگونه اشکالی در آن ناگزیریم از حالت های نخست استفاده کنیم. در این پیاده سازی نیز حالت MR مدنظر می باشد. البته این حالت خود به شاخه های متعددی تقسیم می شود که متداول ترین آن وضعیت MR1 است و می تواند به عنوان ملاک اولیه در نظر گرفته شود.
به طور کلی برای V.150 می توان شش فاز در نظر گرفت که شکل های 2 الی 7 به وضوح آن را بیان می کنند.
در واقع هدف نهایی این پروژه آماده سازی دروازه است و کلیه پیاده سازی ها در پایان این بخش قرار می گیرند. سخت افزار تستی که در این پروژه در نظر گرفته می شود به صورت شکل 8 است.
چهار بخش استاندارد در شکل مشکل شده است و همانگونه که ذکر شد پیاده سازی بر روی G1 و G2 انجام می گیرد. این دو بخش شامل یک PC و یک کارت DSP می باشد. در واقع بخشی از عملیات توسط کارت DSP و مابقی و همچنین کنترل اجزا توسط PC انجام می شود. در این پروژه پیاده سازی بلوک هایی از پروتکل نظیر SSE و پیغام های حالت MR با کد C برنامه نویسی می شود. در قسمت SSE نیز پیغام های کنترلی وجود دارد که برنامه تولید و آشکارسازی آنها نیز نوشته شده است.